از متن کتاب:
رودکی بدون تردید نخستین سراینده و نخستین شاعر صاحب دیوان پارسی دری نیست؛ اما او نخستین شاعری است که تقریباً همۀ گونه‌های شعر پارسی دری در آن روزگار، به او بر می‌گردد.
شعر رودکی در روزگار خودش چه از نظر فرم و چه از نظر محتوا گسترده و گوناگون بود. یک دسته‌بندی محتوایی نشان می‌دهد که ذهن شاعرانۀ او در اجزای گوناگون طبیعت، زنده‌گی، جامعه، بینش‌ها و منش‌های انسانی، عشق، زهد، پند، اندرز، می و معشوق، حکمت و مرگ نفوذ کرده و با چنین موضوعاتی پیوند شاعرانه تنیده است. امیران و بزرگان روزگار را ستوده و در سوگ دوستان و بزرگان روزگار مرثیه‌سرایی کرده است.
شعر پارسی دری با ظهور رودکی به ویژه‌گی‌های دست یافته است که آن ویژه‌‍‌گی‌ها تا امروز ادامه دارد. شاعران سده‌های پسین از شگرد‌های شاعری او پیروی کردند و مقام شاعری و پیشوایی او را ستوده‌اند.
در «شرح احوال رودکی» در پیوند به جای‌گاه او در شعر پارسی دری چنین آمده است: «در بیان مقام رودکی همین بس که او راه شاعری و زبان‌آوری را بر امثال دقیقی و کسایی مروزی و فردوسی کشود و پایۀ استوار شاعری سراینده‌گانی مانند عنصری و فرخی و عسجدی و منجک و ناصر خسرو را بنا نهاد. رودکی علاوه بر شاعری در موسیقی نیز دست توانا داشت و چنگ را به خوبی می‌نواخت. در دربار نصر بن احمد سامانی مرد بلندپایه‌تر و محترم‌تر وجود داشت، و تا آن زمان هیچ کسی به اندازۀ او شعر نسروده بود.»
