از متن کتاب:

بابر در دوازده سالگی بمقام سلطنت رسید، وی در طول زنده گانی کوتاه مدت خود آنقدر کار کرد، آنقدر فتح کرد و آنقدر نوشت که هیچ شهنشاهی با وجود داشتن عمر طولانی و حکومت درازمدت نتوانسته اند بمانند او نام ابدی و سرفرازی را بخود کمایی نمایند.

بابرشاه در فن فتوحات چون جد اعلی خود امیر تیمور صاحبقران وارد بود، اوالده وی بیش از سیصد سال در خاک پهناور و سحر انگیز هندوستان کبیر حکم راندند، وی مقام امپراتوری را به میراث نبرده بلکه بزور عقل و فراست و قوۀ جسمانی خویش این همه کامیابی ها را بدست آورده بود.

آنچنانیکه بنی اعمام بابر همانند شاهرخ، سلطان حسین بایقرا و میرزا بایسنقر، رنسانس شرق را در هرات بمیان آوردند اکبر و جهانگیر در خاک هند، وسیعتر و گسترده‌تر در ساحۀ علم و دانش یادگارها گذاشتند. جهانگیر عالوه بر جهانگیری‌ها و کفایت در حکومت‌داری یکی از منتقدین بزرگ در نقد و بررسی آثار هنری و ادبی بشمار میرفت.